Tweelingzielen: ‘Die ene blik die het gevoel van thuiskomen gaf’

Er zijn zóveel tweelingziel ervaringen, maar je leest daar in Nederland nog zo weinig over. En dat is zonde! Vanaf nu is er iedere donderdag een nieuw tweelingziel ervaringsverhaal te vinden op dit platform. Anoniem of met naam: het is maar net wat goed voelt. In dit tweelingziel verhaal van Noa (21) lees je over jarenlange liefde, al vanaf jonge leeftijd.

Hoe is 2025 voor jou?✨ Ontdek het nieuwste boek van spiritueel uitgeverij AnkhHermes: Antwoorden uit het Universum.

Tweelingzielen… Sommige zeggen dat het gaat over een roman/fantasie die eindigt in een tragedie. Eigenlijk is dat ook wel een beetje zo. Je tweelingziel ontmoeten is een blessing, maar ook een curse. Het is zo puur en onschuldig, maar ook heel rauw en confronterend. En dat verschilt voor ieder persoon. Het enige dat voor iedereen gelijk is, is dat je geen idee hebt hoe het gaat lopen of eindigen.

Wat ik je wel kan vertellen is dat je uit het ontmoeten van je tweelingziel de mooiste lessen kan leren: van grenzen stellen tot rauwe emoties voelen. En het belangrijkste: universele liefde voor een ander, maar eigenlijk vooral voor jezelf. Voor jou: of het nou je ik is van dit moment, je innerlijke kind of je ontwikkelde higher self.

Als tweelingziel ben je elkaars spiegel. Je spiegelt de sterke kanten van elkaar, maar ook de schaduwkanten en de kanten waar je liever van wegloopt en de kanten waar je nog in mag groeien. En dat kan en mag je samen doen, maar soms gebeurd dat apart van elkaar. In separatie.

Je daagt elkaar uit. Vuur tegen vuur. Heel intens en confronterend dus. Ik ga mijn verhaal vertellen als de Divine Feminine (de vrouwelijke kant) en de Chaser (achtervolger) in deze tweelingziel-relatie.

Hoe weet je of je je tweelingziel hebt ontmoet en hoe herken je een tweelingziel-relatie? In dit artikel vind je 10 kenmerken van een tweelingziel-relatie.

Mijn tweelingziel ontmoeting

Mijn verhaal begon acht jaar geleden. Mijn tweelingzielverhaal duurt (tot nu toe) zeven jaar, maar waarom ik een jaar ‘mis’ kom ik later nog op terug. Ik ben nu 21, dus het speelt al vanaf toen ik 13 (misschien net 14) jaar was, tijdens mijn tijd op de middelbare school. Ik was toen al nieuwsgierig naar spiritualiteit en startte mijn spirituele ontwikkeling.

Ik zat in de aula met toen mijn soort van groepje vrienden uit andere klassen. Het was een normale dag op de middelbare school… totdat ik hem zag. Eén blik tussen hem en mij en het voelde alsof ik hem al kende. Het is heel gek om te omschrijven, maar het voelde zo bekend. Die ene blik die het gevoel van thuiskomen gaf. Ik kende hem toen nog niet heel goed. Ik wist dat hij deel was van dezelfde vriendengroep, maar daar bleef het ook bij.

Uiteindelijk waren we van de middelbare school af en kwam ik in een voor mij heftige periode, zowel thuis als in de vriendengroep. Ik was de ‘vriendengroep’ uitgezet en thuis speelde er een scheiding, dus ik had op dat moment niet veel mensen om mij heen. Totdat hij contact zocht. Het voelde alsof er niks was veranderd en er geen periode van stilte was geweest. Na veel bijkletsen via social media spraken we een keer af. En dat werd nog een keer en nog een keer… En zo groeide onze vriendschap al gauw tot een band. Een hechte band, die soms zelfs als meer dan alleen maar vriendschap voelde. Tenminste, vanaf mijn kant…

We maakten dezelfde dingen mee. En elke keer als we bij elkaar waren en het ging bijvoorbeeld niet goed met mij, dan was één blik genoeg en hij wist het. Ik kon helemaal los gaan bij hem. Rauw zijn over de pijn, het verdriet, de onwetendheid, de woede, de ongehoordheid, alles. Hij gaf mij de ruimte, verdoofde pijn, liet mij gehoord zijn en gaf mij zo’n beschermend en onbeschrijfelijk gevoel. Ik hield het met beide handen vast.

Maar andersom was dit ook. Als er iets met hem was, dan wist ik het meteen. Of we nu bij elkaar waren of op afstand: ik voelde het. Alsof ik bij hem was en meemaakte waar hij doorging. Ik wilde helpen, er voor hem zijn, alles!

En ik begreep het zelf niet eens. Hoe kon ik zo sterk voor een persoon voelen? Was het verliefdheid? Nee, het was veel dieper dan dat! Was hij misschien een deel van mij? Kennen we elkaar van vorige levens? Gaandeweg de jaren groeide mijn spirituele ontwikkeling ook, dus ik begon te zoeken naar antwoorden wat het nou kon zijn tussen hem en mij. Totdat mijn Reiki-leraar vroeg: ‘Ken jij de term
tweelingzielen?‘. Tweelingzielen? Wat is dat nou weer…

En toen omschreef mijn Reiki-leraar het fenomeen tweelingzielen… Er was stilte en alles viel plots op z’n plek voor mij. Mijn tweelingziel. Hij is niet een deel van mij, hij ís mij. Hij is mijn spiegel, mijn pijnpunten, mijn adviesgever, mijn maatje… alles in elkaar. Hij en ik zijn één. Mijn tweelingziel, mijn andere helft, mijn yang.

Toen ik het eenmaal begreep begon de twijfel. Zal ik het hem vertellen? Hoe zou hij ervan opkijken? Zou hij mij in een ander licht gaan zien? Vooral de grote angst overheerste: raak ik hem kwijt? Aangezien hij wist dat ik spiritueel was, heb ik het hem verteld. En voor hem, ja… wat ik er van heb meegekregen in het moment: aan de ene kant stond hij er niet voor open ,maar aan de andere kant kon hij niet ontkennen dat hij ook het gevoel had dat er meer was. Dat de band die wij hadden closer was dan andere ‘normale vriendschappen’. Ik heb het maar gelaten zoals het was en ben er niet dieper op ingegaan.

Mijn eerste tweelingziel separatie

Een paar jaren gingen er voorbij en de band tussen ons bleef groeien, maar het dagelijkse leven ging ook door. Ik kreeg een relatie, maar dat ging weer uit. Hij kreeg ook een relatie. Dit was in de periode dat we dichter naar elkaar groeiden dan ooit tevoren. Ik praat nu over begin 2021, vrij recent dus. We praatten toen bijna dagelijks en zagen elkaar vaker. Hij deelde hele persoonlijke dingen met mij (die ik tot de dag van vandaag nog koester).

Toen de tijd kwam dat zijn relatie, net als mijne, ten einde was gebeurde er wat tussen ons. Ik wilde er als goede vriendin voor hem zijn en we spraken af zodat ik hem van het gevoel kon afleiden. Maar toen… een moment opname, een kus. Dit wakkerde bij mij een gevoel aan dat ik nooit weg kan krijgen. En op het moment dat het gebeurde had ik nooit kunnen voorstellen of geloven dat dit hetgeen was dat zou leiden tot onze eerste, echte separatie.

Hoe en waarom het gebeurde? Ik heb geen idee. Ik heb er zelf ook nog geen antwoorden op gehad… Misschien is het maar beter zo of misschien is er een mogelijkheid dat ik de antwoorden ooit nog ga krijgen. De separatie raakte me heel hard en diep van binnen. Het was langzaam en geleidelijk, maar ik wist dat het bezig was… Ik wist dat ik er niks aan kon veranderen, hoe zeer het ook deed. Het voelde alsof een deel van mij verdween uit mijn leven, alsof ik iemand was verloren. Er was veel verdriet en onwetendheid, waar ik maar weinig aan kon doen. Antwoorden zou ik niet krijgen.

Dagen, weken en maanden gingen voorbij. De stilte bleef. De leegte bleef. Het verdriet kwam hier en daar terug en het gemis werd als maar groter. Ik wilde er niet mee blijven zitten, dus ik begon dingen te verzinnen om het voor mezelf een plekje te geven, zoals schrijven. Ik schreef op wat ik voelde in het moment als hij weer even in mijn hoofd oppopte of als er iets was in het dagelijks leven wat mij weer aan hem deed herinneren. Ik vouwde de briefjes op en begon een herinneringsdoos. Een doos met briefjes en spullen die ik van hem had gekregen of nog aan hem nog zou geven.

Voor mijn eigen gemoedstoestand verwijderde ik hem overal van. Misschien was dit ook maar beter, hoe rot en hoe pijnlijk ook. Ik ben zo erg gegroeid het afgelopen half jaar, ben zoveel meer voor mezelf gaan staan en het heeft me ook zoveel kracht gebracht.

Totdat zijn verjaardag onlangs kwam. Eén van de speciale dingen aan ons is dat wij één dag na elkaar jarig zijn. We schelen één jaar en één dag. Dus na heel wat twijfel schreef ik hem een felicitatie die ik hem stuurde. Ik had zijn nummer nog in de herinneringsdoos bewaard. Ik verstuurde het vroeg in de ochtend en toen… blauwe vinkjes. Ik heb heel de dag gewacht, maar er kwam niks terug. Toen heb ik voor mezelf besloten: ik heb het geprobeerd, maar ik laat hem nu los.

Tot de volgende dag mijn verjaardag was. Na veel meldingen en felicitaties had ik een berichtje van een een niet-opgeslagen nummer. Wie kan dat zijn? Nee, dat is hem niet… toch wel. Ik kon het eerst even niet geloven en plaatsen. Ik bleef begripvol en liefdevol, zoals ik altijd was en ben geweest. Ik bedankte hem en vroeg hoe het met hem ging. Hij zei ‘er is veel gebeurd dit half jaar, maar dat wil ik graag gezellig face to face met je bespreken’. En daar zijn we nu. Een paar weken verder.

Wie weet wat er zal gaan gebeuren wanneer ik hem weer zie? Of ik de antwoorden ga krijgen, of tenminste iets van closure zodat ik kan afsluiten? Of dat het moment dat ik hem weer zie, het voelt alsof er nooit wat veranderd is geweest en ik dat gevoel van thuis weer in armen kan nemen.

Dat is dus waarom dit tweelingzielenverhaal zeven jaar duurt, in plaats van acht: omdat hij nu een jaar bijna weg is geweest. En het is nog niet ten einde.

Wie weet gaan we in dit leven in union. En anders weet ik sowieso dat we samen (of apart) zoveel gaan groeien en dingen gaan beleven. En dat ik de lessen van hem (die ik nooit ga vergeten!) met mij mee mag dragen.

Wat is het gevoel van liefde, waar mensen over praten? Dat gevoel is wat hij mij heeft gegeven. En nog zoveel meer. Mijn tweelingziel.

Dit gastartikel is geschreven door Noa van Twinsoul Quotes.

Wil jij jouw tweelingziel ervaring delen? Graag! Op die manier inspireren en steunen we elkaar. Er wordt nog te weinig over gesproken – dat kan en mag anders! Je mag jouw verhaal delen onder je eigen naam, maar het kan natuurlijk ook geheel anoniem. Meedoen? Stuur een e-mail.