Tweelingzielen: ‘Liefde wil ik’, riep ik keihard…

Er zijn zóveel tweelingziel ervaringen, maar je leest daar in Nederland nog zo weinig over. En dat is zonde! Daar brengen wij verandering in: je vindt op dit platform tweelingziel ervaringsverhalen. Anoniem of met naam: het is maar net wat goed voelt. In dit anonieme tweelingziel verhaal lees je hoe alles niets werd, en niets alles…

Hoe is 2025 voor jou?✨ Ontdek het nieuwste boek van spiritueel uitgeverij AnkhHermes: Antwoorden uit het Universum.

Ik ben inmiddels 65 en al zeven jaar onderweg…

Alleen

Ik was wanhopig, zo alleen. Iedereen – echt iedereen – had mij verlaten. Daar zat ik dan, in dat grote nieuwe penthouse… Leeg. Koud. Zijn schoenen stonden nog in de gang. De tranen stroomden over mijn wangen. ‘Waarom?‘, riep ik… ‘Waarom?!‘ We deden niemand kwaad. Mijn prachtige gezin. Weg in vijf weken. Ik haatte dit huis, omdat ik vanaf dag één wist – voelde – dat het geen nieuw begin was, maar het einde zou zijn.

Op onze laatste vakantie kwamen de beelden binnen. De kist, de bloemen.. ik zag alles. Ik vertelde het mijn man. ‘Jij wil niet weten wat ik gezien heb’. Hij reageerde luchtig: ‘Ik ga nergens heen hoor’. Maar ik voelde de kilte en de leegte. Die bewuste avond op het strand raakte ik in paniek. Een paar meter van mij vandaan stond mijn man schelpen te zoeken. Terwijl ik een blik op hem wierp, zag ik hem staan, maar hij was op dat moment al weg. Ik rende naar hem toe en pakte zijn hand, maar besefte dat ik hem niet bij mij kon houden. Vijf weken later stond ik bij zijn graf.

Ik begreep er niks van.

Mijn zoon liep een week na de begrafenis de deur uit. Ik zou hem tien jaar niet zien. Alles en iedereen was weg.

‘Liefde wil ik‘, riep ik keihard. ‘Pak alles maar af. Mijn huis en geld. Al het materialisme. Pak alles maar af, ik heb niks nodig, ik wil liefde.‘ Een paar weken later droomde ik dat ik met een man stond te zoenen. Hij was prachtig, maar ik kende hem niet.

Lees ook: Dromen over je tweelingziel? Dit is de betekenis.

Tweelingziel ontmoeting

Tweede Paasdag – nu inmiddels zeven jaar geleden – stapte hij mijn leven binnen. Totaal mijn type niet, maar ik werd naar hem toegetrokken. Als een magneet. Ik vond hem geweldig. Hij kocht wat bij mij in de winkel en ging weer weg. Wat jammer, dacht ik. Hij en ik alleen, de wereld stond stil. Het korte moment waarop hij wat bij mij kocht deed me beseffen hoe open wij naar elkaar waren.

Een week lang bleef ik aan hem denken. En ik vergat hem weer. Maar dat lukte niet, want tien weken later stond hij ineens weer in de winkel. Het was niet goed wat hij geleverd had gekregen. We kregen weer contact. Wat ik ook deed, ik kreeg niet voor elkaar dat hij het bestelde artikel juist geleverd kreeg. Later zou ik begrijpen dat het universum dit voor ons regelde…

Thuiskomen

En toen hij op een middag langs kwam en ik in zijn ogen keek, kwam ik thuis. Ik wist mij geen raad. ‘Jij bent het‘, dacht ik. ‘Ik heb mijn hele leven lang op jouw gewacht, ik ken jou‘. Ik zag mezelf in zijn ogen, maar ook mijn vader en mijn overleden man.

Toen hij wegliep dacht ik nogmaals ‘Jij bent het…‘. En mijn reis begon.

Dit was het begin van een zware, intense en moeilijke reis. Van wel contact naar helemaal geen contact. Ik heb nog nooit zoiets zwaars in mijn hele leven meegemaakt. De energie die mij gek maakte. De wanhoop en de vreselijke leegte. Ik dacht dat ik gek werd.

Alles kwijt

Dit is nu inmiddels zeven jaar geleden. Momenteel is er geen contact. Totaal niets.

En ik…

Ik raakte alles kwijt. Mijn huis, geld…

Maar wat kreeg ik er voor terug?

Alles, echt alles.

Ik heb hem nooit iets kwalijk genomen en ben ook nooit boos geweest. Zelfs niet toen hij de deur uitliep en ik de trouwfoto’s op zijn Facebook zag. Hoe het kan dat ik nooit boos ben geweest? Ik besefte me vanaf dag één: ‘Ga maar, jij bent nog lang niet klaar. Ik zie je vanzelf terug‘.

Inmiddels is hij gescheiden.

Dankbaar

Ik ben al 13 jaar alleen en heb de keuze gemaakt: hij of niemand. De liefde die ik voelde in dat ene moment kan door niemand opgevuld worden.

Vandaag de dag ben ik dankbaar. Ontzettend dankbaar voor de persoon die ik geworden ben. Ik heb niks meer met materialisme en kan blij worden van de blauwe lucht en de zee.

Er is weer contact met mijn zoon en ik heb een prachtig kleinkind.

De ontmoeting met mijn tweelingziel gaf mij alles.

Ik kreeg mezelf terug. Als ik terugkijk op de persoon die ik ooit was, dan kan ik maar één ding zeggen: zo zal ik nooit meer worden.

Niet alleen qua uiterlijk ben ik veranderd, vooral qua innerlijk. De liefde voor hem zit zo diep, dat het de liefde voor mezelf ontwaakt heeft. Een lange, zware, moeizame en pijnlijke reis die ik niemand gun, maar ik had het voor geen goud willen missen.

Ook ik heb nog steeds moeilijke momenten. Dan zou ik hem in zijn ogen willen kijken. Vertrouwen, eindeloos. Dat gaat nooit meer weg.

Dus stap ik door elke nieuwe dag, blij en dankbaar dat ik dit mee mocht maken. Het is het grootste geschenk wat je ooit kunt ontvangen

Wil jij jouw tweelingziel ervaring delen? Graag! Op die manier inspireren en steunen we elkaar. Er wordt nog te weinig over gesproken – dat kan en mag anders! Je mag jouw verhaal delen onder je eigen naam, maar het kan natuurlijk ook geheel anoniem. Meedoen? Stuur een e-mail.